1º de Maio, Dia do Inter­na­cio­na­lis­mo Pro­le­tá­rio. Lui­tan­do há futuro


[GAL]

A ofen­si­va da bur­gue­sia e do impe­ria­lis­mo con­tra a clas­se tra­balha­do­ra e os povos semelha nom ter fim.

Após qua­se umha déca­da pade­cen­do as con­se­quên­cias da cri­se glo­bal do capi­ta­lis­mo, as con­diçons de tra­balho e de vida da imen­sa maio­ria social que con­fi­gu­ra­mos o povo tra­balha­dor gale­go nom ces­sam de retroceder.

Aos ele­va­dos índi­ces de des­em­pre­go cró­ni­co, de pre­ca­rie­da­de labo­ral, de bai­xos salá­rios, de pen­sons de misé­ria, de per­da de direi­tos labo­rais, de emi­graçom, de sinis­tra­li­da­de labo­ral, deve­mos acres­cen­tar o pau­la­tino pro­ces­so de dete­rio­ra­men­to da sani­da­de, da edu­caçom públi­ca, dos ser­viços sociais, por mor da sua privatizaçom.

A «anun­cia­da» falên­cia da Segu­ra­nça Social e por­tan­to dos sis­te­ma públi­co de pen­sons fai par­te des­te pro­ces­so de saqueio do públi­co pola irre­freá­vel vora­ci­da­de burguesa.

No qua­dro des­ta gue­rra sem quar­tel da bur­gue­sia con­tra a clas­se ope­rá­ria deve­mos enten­der as res­triçons nas já de por si raquí­ti­cas liber­da­des e direi­tos, mais o incre­men­to da repres­som labo­ral, judi­cial e poli­cial, assim como da mani­pu­laçom e cen­su­ra nos meios de [des]informaçom.

A recen­te con­de­na a pri­som dumha jovem tui­tei­ra por exer­cer o direi­to à liber­da­de de expres­som, opi­nan­do sobre a execuçom do pre­si­den­te do governo espanhol de 1973, ‑tal como outras con­de­nas pare­ci­das por fac­tos similares‑, expri­me a invo­luiçom reacio­ná­ria e fas­cis­ti­zan­te do regi­me espanhol.

Luis Carre­ro Blan­co era o núme­ro 2 do fran­quis­mo, umha dita­du­ra terro­ris­ta impos­ta a san­gue e fogo sobre o povo tra­balha­dor gale­go como con­se­quên­cia da vitó­ria mili­tar deri­va­da do gol­pe de Esta­do de 18 de julho de 1936.

A execuçom do almi­ran­te fas­cis­ta foi jus­ta e neces­sá­ria, pois a rebe­liom arma­da e a auto­de­fe­sa é um direi­to legí­ti­mo da clas­se tra­balha­do­ra e dos povos peran­te regi­mes tiránicos.

Que a «Audiên­cia Nacio­nal» como con­ti­nua­do­ra do TOP [«Tri­bu­nal de Ordem Públi­ca»] fran­quis­ta con­si­de­re que emi­tir opi­nions favo­rá­veis à execuçom do hie­rar­ca fas­cis­ta, 44 anos depois do seu voo ao inferno, é umha «humilhaçom às víti­mas do terro­ris­mo», cons­ta­ta a natu­re­za infa­me da segun­da res­tau­raçom bourbónica.

Mas peran­te esta situaçom tam dra­má­ti­ca a nos­sa clas­se con­ti­nua lamen­ta­vel­men­te dele­gan­do a nos­sa repre­sen­taçom à peque­na-bur­gue­sia e à buro­cra­cia sindical.

Nes­te 2017, ano do 50 ani­ver­sá­rio do assas­si­na­to do Che na Bolí­via e do 100 ani­ver­sá­rio da Revo­luçom Bol­che­vi­que, deve­mos extra­ir leiçons his­tó­ri­cas que nos per­mi­tam des­preen­der-nos das hipo­te­cas e inér­cias impos­tas polo refor­mis­mo que este­ri­li­zá­rom e adul­te­rá­rom a lui­ta obrei­ra até o extre­mo de pra­ti­ca­men­te invisibilizá-la.

A nos­sa lui­ta como clas­se tem como obje­ti­vos atin­gir­mos melho­ras sala­riais, melho­ras das nos­sas con­diçons labo­rais, assim como direi­tos sociais e liber­da­des, mas nom só.

A lui­ta da clas­se tra­balha­do­ra gale­ga deve estar encar­di­na­da a derru­bar­mos o capi­ta­lis­mo. Nom a con­tri­buir para gerí-lo melhor pois este sis­te­ma intrin­se­ca­men­te corrup­to e depre­da­dor, basea­do na explo­raçom dumha mino­ria sobre a imen­sa maio­ria, de uns paí­ses impe­ria­lis­tas sobre o res­to dos povos do mun­do, sim­ples­mem­te nom é reformável.

A his­tó­ria da lui­ta de clas­ses tan­to na Gali­za como a esca­la mun­dial tem demons­tra­do de for­ma sis­te­má­ti­ca a impos­si­bi­li­da­de de reformá-lo.

Nom se pode mudar median­te arit­mé­ti­cas elei­to­rais, há que des­truí-lo por meio dumha revo­luçom. Eis a tare­fa estra­té­gi­ca da clas­se tra­balha­do­ra e da sua van­guar­da, o pro­le­ta­ria­do: acu­mu­lar forças, orga­ni­zar povo para despu­tar o poder, nom só o governo de turno.

Nom pode­mos esque­cer que todos os direi­tos, sem exceçom, que até há uns anos «des­fru­tá­va­mos» som fru­to da nos­sa lui­ta orga­ni­za­da como clas­se. Nada nos foi entre­gue gra­tui­ta­men­te, de for­ma volun­tá­ria e pací­fi­ca. Todo, com­ple­ta­men­te todo, foi logra­do por meio da lui­ta. É resul­ta­do de mais de um sécu­lo de gre­ves, mani­fes­taçons, barri­ca­das, com­ba­tes de rua, revol­tas, rebe­lions, revo­luçons, sem­pre com a fábri­ca, o cen­tro de tra­balho e a rua como eixo central.

O 1º de Maio é umha data ade­qua­da para que a clas­se obrei­ra gale­ga refli­ta e ava­lie a funes­ta situaçom em que nos acha­mos, deri­va­da da inexis­tên­cia dumha linha genuí­na e coeren­te­men­te clas­sis­ta, da nos­sa fago­ci­taçom polas frau­du­len­tas forças »rutu­ris­tas». Sim­ples espaços inter­clas­sis­tas da «gen­te» e da «cida­da­nia» que só defen­dem os inter­es­ses dos seto­res inter­mé­dios progressistas.

Sem recu­pe­rar­mos a linha da con­fron­taçom, sem supe­rar­mos as prá­ti­cas mor­nas e con­ci­lia­do­ras das orga­ni­zaçons de «esquer­da» hege­mó­ni­cas, sem batalha ideo­ló­gi­ca, sem cora­gem e e audá­cia, tam só segui­re­mos caminhan­do face ao precipício.

É hora de que­brar com o pac­tis­mo do sin­di­ca­lis­mo hege­mó­ni­co, de aban­do­nar o feti­chis­mo elei­to­ral, o ilu­sio­nis­mo de que maio­rias arit­mé­ti­cas par­la­men­ta­res ao PP som a úni­ca via para recu­pe­rar o per­di­do e ini­ciar a con­tra­ofen­si­va popular.

Os con­ti­nuis­tas gover­nos muni­ci­pais da nova e velha «esquer­da», o governo gre­go da Syri­za, demons­tram este erro que tan­to nos cus­ta admitir.

As polí­ti­cas ultra­li­be­rais de cor­tes e aus­te­ri­da­de só se derro­tam na rua com um povo orga­ni­za­do e em lui­ta, movi­men­ta­do sob um pro­gra­ma ope­rá­rio, popu­lar, patrió­ti­co e femi­nis­ta, de rutu­ra com o regi­me do 78, por orga­ni­zar umha saí­da revo­lu­cio­ná­ria à cri­se capi­ta­lis­ta, visa­da para a recu­pe­raçom da inde­pen­dên­cia e a sobe­ra­nia nacio­nal da nos­sa Pátria, a Galiza.

Só umha Revo­luçom Socia­lis­ta logra­rá que as nos­sas filhas e os nos­so filhos, as nos­sas netas e os nos­sos netos nom tenham umhas con­diçons de tra­balho e de vida simi­la­res ou inclu­si­ve pio­res às que tinham os nos­sos pais e avôs.

Nes­te 1º de Maio de 2017, Ago­ra Gali­za trans­mi­te a sua soli­da­rie­da­de inter­na­cio­nal­si­ta à clas­se ope­rá­ria de todo o mun­do e aos povos como o vene­zue­lano, sírio, pales­ti­niano, ira­quiano, ieme­ni­ta, cata­lám, cubano, do Dom­bass que resis­tem e com­ba­tem as embes­ti­das do imperialismo.

Viva a lui­ta operária!
Viva a clas­se ope­rá­ria galega!
Viva o inter­na­cio­na­lis­mo proletário!
Inde­pen­dên­cia e Pátria Socialista!

Direçom Nacio­nal de Ago­ra Galiza
Na Pátria, 1º de Maio de 2017

Fuente:

[ES]

La ofen­si­va de la bur­gue­sía y del impe­ria­lis­mo con­tra la cla­se tra­ba­ja­do­ra y los pue­blos pare­ce no tener fin.

A los ele­va­dos índi­ces de des­em­pleo cró­ni­co de pre­ca­rie­dad labo­ral, de bajos sala­rios, de pen­sio­nes de mise­ria, de pér­di­da de dere­chos labo­ra­les, de emi­gra­ción de sinies­tra­li­dad labo­ral, debe­mos aña­dir el pau­la­tino pro­ce­so de dete­rio­ro de la sani­dad y de la edu­ca­ción públi­ca, de los ser­vi­cios socia­les debi­do a su privatización.

La «anun­cia­da» cri­sis de la Segu­ri­dad social y por lo tan­to del sis­te­ma públi­co de pen­sio­nes for­ma par­te de este pro­ce­so de saqueo de lo públi­co por la irre­fre­na­ble vora­ci­dad burguesa.

En el mar­co de esta gue­rra sin cuar­tel de la bur­gue­sía con­tra la cla­se obre­ra debe­mos enten­der las res­tric­cio­nes en las, ya de por sí, raquí­ti­cas liber­ta­des y dere­chos, pero el incre­men­to de la repre­sión labo­ral, judi­cial y poli­cial, así como de la mani­pu­la­ción y cen­su­ra en los medios de (des)información.

La recien­te con­de­na a pri­sión de una joven tui­te­ra por ejer­cer el dere­cho a la liber­tad de expre­sión, opi­nan­do sobre la eje­cu­ción del pre­si­den­te del gobierno espa­ñol de 1973 ‑tal como otras con­de­nas pare­ci­das por hechos simi­la­res- expre­sa la invo­lu­ción reac­cio­na­ria y fas­cis­ti­zan­te del régi­men español.

Luis Carre­ro Blan­co era el núme­ro 2 del fran­quis­mo una dic­ta­du­ra terro­ris­ta impues­ta a san­gre y fue­go sobre el pue­blo tra­ba­ja­dor gale­go, como con­se­cuen­cia de la vic­to­ria mili­tar deri­va­da del gol­pe de Esta­do del 18 de julio de 1936.

La eje­cu­ción del almi­ran­te fas­cis­ta fue jus­ta y nece­sa­ria, pues la rebe­lión arma­da y la auto­de­fen­sa es un dere­cho legí­ti­mo de la cla­se tra­ba­ja­do­ra y de los pue­blos ante regí­me­nes tiránicos.

Que la «Audien­cia Nacio­nal» como con­ti­nua­do­ra del TOP (Tri­bu­nal de Orden públi­co) fran­quis­ta con­si­de­re que emi­tir opi­nio­nes favo­ra­bles a la eje­cu­ción del jerar­ca fas­cis­ta 44 años des­pués de su vue­lo al infierno es una «humi­lla­ción a las víc­ti­mas del terro­ris­mo» cons­ta­ta la natu­ra­le­za infa­me de la segun­da res­tau­ra­ción borbónica.

Pero ante esta situa­ción tan dra­má­ti­ca nues­tra cla­se con­ti­núa lamen­ta­ble­men­te dele­gan­do nues­tra repre­sen­ta­ción a la peque­ña bur­gue­sía y a la buro­cra­cia sindical.

En este 2017, año del 50 ani­ver­sa­rio del ase­si­na­to del Che en Boli­via y del 100 ani­ver­sa­rio de la Revo­lu­ción Bol­che­vi­que debe­mos extraer lec­cio­nes his­tó­ri­cas que nos per­mi­tan des­pren­der­nos de las hipo­te­cas e iner­cias impues­tas por el refor­mis­mo que este­ri­li­za­ron y adul­te­ra­ron la lucha obre­ra has­ta el extre­mo de prác­ti­ca­men­te invisibilizarla.

Nues­tra lucha como cla­se tie­ne como obje­ti­vos alcan­zar mejo­ras sala­ria­les, mejo­ras de nues­tras con­di­cio­nes labo­ra­les, así como dere­chos socia­les y liber­ta­des pero no sólo eso.

La lucha de la cla­se tra­ba­ja­do­ra gale­ga debe estar orien­ta­da a derri­bar el capi­ta­lis­mo. No a con­tri­buir a su ópti­ma ges­tión, pues este sis­te­ma intrin­se­ca­men­te corrup­to y depre­da­dor, basa­do en la explo­ta­ción de una mino­ría sobre la inmen­sa mayo­ría, de unos paí­ses impe­ria­lis­tas sobre el res­to de los pue­blos del mun­do sim­ple­men­te no es reformable.

La his­to­ria de la lucha de cla­ses, tan­to en Gali­za como a esca­la mun­dial ha demos­tra­do de for­ma sis­te­má­ti­ca la impo­si­bi­li­dad de refor­mar­lo. No se pue­de cam­biar median­te arit­mé­ti­cas elec­to­ra­les, hay que des­truir­lo por medio de una revo­lu­ción. Esta es la tarea estra­té­gi­ca de la cla­se tra­ba­ja­do­ra y de su van­guar­dia, el pro­le­ta­ria­do: acu­mu­lar fuer­zas, orga­ni­zar al pue­blo para dispu­tar el poder, no sólo el gobierno de turno.

No pode­mos olvi­dar que todos los dere­chos, sin excep­ción, que has­ta hace unos años «dis­fru­tá­ba­mos» son fru­to de nues­tra lucha orga­ni­za­da como cla­se. Nada nos ha sido entre­ga­do gra­tui­ta­men­te, de for­ma volun­ta­ria y pací­fi­ca. Todo, com­ple­ta­men­te todo, ha sido logra­do gra­cias a la lucha. Es resul­ta­do de más de un siglo de huel­gas, mani­fes­ta­cio­nes, barri­ca­das, com­ba­tes de calle, revuel­tas, rebe­lio­nes, revo­lu­cio­nes, siem­pre en la fábri­ca, el cen­tro de tra­ba­jo, y la calle como eje central.

El 1º de Mayo es una fecha ade­cua­da para que la cla­se obre­ra gale­ga refle­je y eva­lúe la funes­ta situa­ción en que nos encon­tra­mos, deri­va­da de la inexis­ten­cia de una línea genui­na y cohe­ren­te­men­te cla­sis­ta, de nues­tra fago­ci­ta­ción por las frau­du­len­tas fuer­zas «rup­tu­ris­tas». Sim­ples espa­cios inter-cla­sis­tas de la «gen­te» y la «ciu­da­da­nía» que exclu­si­va­men­te defien­den los intere­ses de los sec­to­res inter­me­dio progresistas.

Sin recu­pe­rar la línea de la con­fron­ta­ción, sin supe­rar las tem­pla­das prác­ti­cas y con­ci­lia­do­ras de las orga­ni­za­cio­nes de «izquier­da» hege­mó­ni­cas sin bata­lla ideo­ló­gi­ca, sin cora­je y auda­cia, tan sólo con­ti­nua­re­mos cami­nan­do direc­tos al precipicio.

Es hora de que­brar el pac­tis­mo del sin­di­ca­lis­mo hege­mó­ni­co, de aban­do­nar el feti­chis­mo elec­to­ral, el ilu­sio­nis­mo de que mayo­rías arit­mé­ti­cas par­la­men­ta­rias al PP son la úni­ca vía para recu­pe­rar lo per­di­do e ini­ciar la con­tra­ofen­si­va popular.

Los con­ti­nuis­tas gobier­nos muni­ci­pa­les de la nue­va y vie­ja «izquier­da», el gobierno grie­go de Syri­za, demues­tran este error que tan­to nos cues­ta admitir.

Las polí­ti­cas ultra-libe­ra­les de recor­tes y aus­te­ri­dad sólo se derro­tan en la calle con un pue­blo orga­ni­za­do y en lucha, movi­li­za­do bajo un pro­gra­ma obre­ro, popu­lar, patrió­ti­co y femi­nis­ta, de rup­tu­ra con el régi­men del 78, para orga­ni­zar una sali­da revo­lu­cio­na­ria a la cri­sis capi­ta­lis­ta, orien­ta­da a la recu­pe­ra­ción de la inde­pen­den­cia y la sobe­ra­nía nacio­nal de nues­tra Patria, Galiza.

Sólo una Revo­lu­ción Socia­lis­ta logra­rá que nues­tras hijas y nues­tros hijos, nues­tras nie­tas y nues­tros nie­tos no ten­gan unas con­di­cio­nes de tra­ba­jo y de vida simi­la­res o inclu­so peo­res a las que tenían nues­tros padres y abuelos.

En este 1º de Mayo de 2017, Ago­ra Gali­za trans­mi­te su soli­da­ri­dad inter­na­cio­na­lis­ta a la cla­se obre­ra de todo el mun­do y a los pue­blos como el vene­zo­lano, sirio, pales­tino, ira­quí, yeme­ní, cata­lán, cubano, de Dom­bass que resis­ten y com­ba­ten las enves­ti­das del imperialismo.

Viva la lucha obrera!
Viva la cla­se obre­ra gale­ga!

Viva el inter­na­cio­na­lis­mo proletario!
Inde­pen­den­cia y Patria Socialista!

Direçom Nacio­nal de Ago­ra Galiza
Na Pátria, 1º de Maio de 2017

Artikulua gustoko al duzu? / ¿Te ha gustado este artículo?

Twitter
Facebook
Telegram

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *