[Cast/​Gal] Pro­gre­sia celes­tial por enci­ma del bien y del mal- Car­los Morais

Hace unos días, Luís Tosar afir­ma­ba que “fal­tan heroes para con­du­cir la ener­gía que está en la calle”. El actor de cine era entre­vis­ta­do en un perió­di­co digi­tal por el papel pro­ta­go­nis­ta en la pelí­cu­la Ope­ra­ción E.

No sólo vi la pelí­cu­la recien­te­men­te estre­na­da, tam­bién inves­tí el tiem­po nece­sa­rio para cono­cer sus opi­nio­nes sobre el con­flic­to colom­biano, siguien­do y con­sul­tan­do bue­na par­te de las doce­nas de entre­vis­tas en la radio, tele­vi­sión y perió­di­cos en que el actor galle­go pon­ti­fi­ca sobre una reali­dad que seme­ja cons­cien­te­men­te no que­rer conocer.

La sim­pa­tía que sen­tía por él y por algu­nos de los per­so­na­jes que ha inter­pre­ta­do se esva­ne­ció repen­ti­na­men­te por el lamen­ta­ble papel que está cum­plien­do a la hora de ana­li­zar con irres­pon­sa­ble lige­re­za, y difun­dir con abso­lu­ta bana­li­dad, erró­neas y fal­sas con­cep­cio­nes sobre la bru­tal gue­rra de exter­mi­nio y de some­ti­mien­to que la oli­gar­quía colom­bia­na decla­ró con­tra su pue­blo hace aho­ra medio siglo.

Apa­ren­te­men­te, el guión de la pelí­cu­la narra una his­to­ria verí­di­ca. Gira a la vuel­ta de las peri­pe­cias de un cam­pe­sino colom­biano, José Cri­san­to, a quién la insur­gen­cia entre­gó Emma­nuel, el hijo de Cla­ra Rojas, una polí­ti­ca cap­tu­ra­da por las FARC en 2002 y que fru­to de una rela­ción con un com­ba­tien­te revo­lu­cio­na­rio que­dó emba­ra­za­da en un cam­pa­men­to gue­rri­lle­ro. Ante los gra­ves pro­ble­mas de salud que arras­tra­ba el niño, fue entre­ga­do a Cri­san­to para sus cui­da­dos. Pos­te­rior­men­te, el niño aca­bó en una ins­ti­tui­ción esta­tal en Bogo­tá, impo­si­bi­li­tan­do así que la gue­rri­lla, tal como publi­ca­men­te se había com­pro­me­ti­do, pudie­ra entre­gar­lo jun­to con su madre y otra repre­sen­tan­te polí­ti­ca, tam­bién pri­sio­ne­ra de gue­rra. Cri­san­to incum­plió el acuer­do con las FARC, pero tam­bién fue acu­sa­do de cola­bo­ra­ción con la gue­rri­lla por par­te del Esta­do, pade­cien­do prisión.
Una reali­dad con­cre­ta omi­ti­da deliberadamente

Colom­bia tie­ne más de 5 millo­nes y medio de per­so­nas des­pla­za­das por las polí­ti­cas de robo y saqueo de tie­rras pro­mo­vi­das pola oli­gar­quía, emplean­do el mas­to­dón­ti­co ejér­ci­to regu­lar y los para­mi­li­ta­res con­tro­la­dos por el Pen­tá­gono e Israel, ocu­pan­do así el tris­te pri­mer lugar tras Sudán, Irak, Afe­ga­nis­tán, Soma­lia y Repú­bli­ca Demo­crá­ti­ca del Congo.

Son más de 10 millo­nes el núme­ro de hec­tá­reas arre­ba­ta­das a cam­pe­si­nos y pue­blos indí­ge­nas por una polí­ti­ca esta­tal pre­fec­ta­men­te planificada.

Colom­bia tie­ne más de 250 mil desaparecid@s, 175 mil per­so­nas eje­cu­ta­das, cer­ca de 9 mil pri­sio­ne­ras y pri­sio­ne­ros polí­ti­cos. Tie­ne el récord mun­dial de matar repre­sen­tan­tes obre­ros, son casi 3.000 el núme­ro de sin­di­ca­lis­tas ase­si­na­dos en las últi­mas dos déca­das. 70% de la pobla­ción vive en la mise­ria, sien­do el pri­mer país en des­igual­dad de Amé­ri­ca Latina.

Colom­bia es una inmen­sa fosa común de lar­gos miles de cuer­pos muti­la­dos, don­de están ocul­tos par­te de los crí­me­nes come­ti­dos pola cas­ta oli­gár­qui­ca que gobier­na un país some­ti­do a los intere­ses del impe­ria­lis­mo yan­qui y de mul­ti­na­cio­na­les espa­ño­las como Rep­sol, Cep­sa, Ende­sa, Union Feno­sa, Tele­fó­ni­ca o Ban­co San­tan­der. En La Maca­re­na, en el Meta, al bor­de de un com­ple­jo mili­tar, a 200 kiló­me­tros de Bogo­tá, está situa­da una de las mayo­res del planeta.
El gobierno Uri­be y el actual gobierno San­tos con­vir­tie­ron esta inmen­sa nación en una gigan­tes­ca base mili­tar nor­te­ame­ri­ca­na, a par­tir de la cual los hal­co­nes de Washing­ton inten­tan deses­pe­ra­da­men­te recu­pe­rar el terreno per­di­do por el avan­ce de la ola boli­va­ria­na. Es nece­sa­rio no olvi­dar la decla­ra­ción de Dick Che­ney, vice­pre­si­den­te de Bush JR: “Para con­tro­lar Vene­zue­la, es nece­sa­rio domi­nar mili­tar­men­te Colom­bia“.
Fren­te a esta situa­ción, a mitad de la déca­da de los sesen­ta del pasa­do siglo, un puña­do de cam­pe­si­nos diri­gi­dos por Manuel Maru­lan­da Vélez, con apo­yo del Par­ti­do Comu­nis­ta, ini­cia­ron la resis­ten­cia popu­lar, pos­te­rior­men­te cris­ta­li­za­da en una pode­ro­sa e inven­ci­ble orga­ni­za­ción mar­xis­ta-leni­nis­ta en armas deno­mi­na­da Fuer­zas Arma­das Revo­lu­cio­na­rias de Colom­bia-Ejér­ci­to del Pue­blo. Pués, tal como afir­mó el coman­dan­te Alfon­so Cano en unas decla­ra­cio­nes a favor de una sali­da nego­cia­da al con­flic­to, meses antes de su ase­si­na­to por la maqui­na­ria mili­tar pro-impe­ria­lis­ta en la ope­ra­ción “Odi­seo” “las FARC naci­mos resis­tien­do la vio­len­cia oli­gár­qui­ca que uti­li­za sis­te­má­ti­ca­men­te el cri­men polí­ti­co para liqui­dar la opo­si­ción demo­crá­ti­ca y revo­lu­cio­na­ria; tam­bién como res­pues­ta cam­pe­si­na y popu­lar a la agre­sión lati­fun­dia­ria y terra­te­nien­te que inun­dó de san­gre los cam­pos colom­bia­nos usur­pan­do tie­rra de cam­pe­si­nos y colo­nos”.
Colom­bia es un régi­men auto­ri­ta­rio y terro­ris­ta que has­ta el momen­to impo­si­bi­li­tó que la opo­si­ción popu­lar pudie­ra defen­der paci­fi­ca­men­te su pro­yec­to polí­ti­co. Cada vez que inten­tó esta vía, fue lite­ral­men­te masa­cra­da. La expe­rien­cia de la Unión Patrió­ti­ca, en la segun­da mitad de los ochen­ta, aún está muy viva. Dos can­di­da­tos pre­si­den­cia­les, 8 con­gre­sis­tas, 13 dipu­tados, 70 con­ce­ja­les, 11 alcal­des y miles de mili­tan­tes fue­ron ase­si­na­dos entre 1985 e ini­cios de los noven­ta, por defen­der la jus­ti­cia social y la sobe­ra­nía nacio­nal. Razón que expli­ca las difi­cul­ta­des de com­pren­sión de Luis Tosar para no enten­der que “no sea fácil que la gen­te hable”.
Actual­men­te, esta bur­gue­sia ven­de­pa­trias fir­mó un Tra­ta­do de Libre Comer­cio (TLC) con los Esta­dos Uni­dos y pre­ten­de con­ver­tir el país en una inmen­sa explo­ra­ción mine­ra y agro­in­dus­trial, siguien­do el mode­lo de eco­no­mía de enclave.
Exis­ten cen­te­na­res de libros, pági­nas web, docu­men­ta­les, repor­ta­jes perio­dís­ti­cos, en los cua­les se pue­de con­tras­tar todo esto. Sin embar­go, un colo­sal muro de silen­cio y mani­pu­la­ción pre­ten­de lavar la cara de un Esta­do cri­mi­nal y nar­co­tra­fi­can­te, pre­sen­tán­do­lo como una modé­li­ca demo­cra­cia par­la­men­ta­ria. Para citar un sólo ejem­plo que Luís Tosar debe­ría cono­cer, hace unos meses los Esta­dos Uni­dos soli­ci­ta­ron por nar­co­tra­fi­can­te la extra­di­ción del ex-jefe de segu­ri­dad de Álva­ro Uri­be, el gene­ral Mau­ri­cio Santoyo.
La oli­gar­quía pro­vo­có y ali­men­ta esta gue­rra con­tra las inmen­sas mayo­rías popu­la­res, que hoy la insur­gen­cia pre­ten­de supe­rar median­te el pro­ce­so de nego­cia­ción polí­ti­ca que está desa­rro­llán­do­se en La Haba­na. El futu­ro deter­mi­na­rá si la vic­to­ria de sen­tar a la oli­gar­quía a dia­lo­gar no es más que un nue­vo enga­ño de la bur­gue­sía para ganar tiem­po y lograr lo que en 50 años no logra­ron: doblar los fir­mes prin­ci­pios revo­lu­cio­na­rios, comu­nis­tas y boli­va­ria­nos de las FARC-EP. En la actua­li­dad, tal como trans­mi­tió en el mes de octu­bre en Oslo el coman­dan­te Iván Mar­quez “apo­ya­dos en sim­ples ejer­ci­cios de mate­má­ti­ca, pode­mos afir­mar que la gue­rra es insus­ten­ta­ble para el Esta­do”.
La infa­mia de meter a todo el mun­do en el mis­mo saco

Fren­te a esta inne­ga­ble reali­dad, Luís Tosar adop­ta una pos­tu­ra de neu­tra­li­dad e impar­cia­li­dad, situán­do­se por enci­ma del bien y del mal. No quie­re admi­tir, y menos reco­no­cer, que los pue­blos tie­nen dere­cho a la auto­de­fen­sa cuan­do son ata­ca­dos. La rebe­lión arma­da con­tra la opre­sión es un deber cuan­do no exis­ten posi­bi­li­da­des reales de defen­der­se fren­te a la explo­ta­ción y la dominación.
Esta pelí­cu­la era una mag­ní­fi­ca opor­tu­ni­dad para divul­gar la ver­dad sobre uno de los con­flic­tos polí­ti­cos, socia­les y arma­dos más some­ti­dos a la bur­da mani­pu­la­ción de los medios de comu­ni­ca­ción bur­gue­ses, pero nue­va­men­te se optó por dar una visión tibia y maqui­lla­da de la tesis ofi­cial impues­ta por los que se con­si­de­ran los due­ños del mundo.

La pelí­cu­la, diri­gi­da por el rea­li­za­dor his­pano-fran­cés Miguel Cour­tois, y finan­cia­do por TVE y Canal + Fran­cia, situa a la mis­ma altu­ra las dos par­tes en con­flic­to: pue­blo colom­biano ver­sus oli­gar­quía, y sus estruc­tu­ras de defen­sa, inter­ven­ción y com­ba­te: guerrillas/​organizaciones populares/​movimientos socia­les ver­sus ejér­ci­to regular/​policía/​paramilitares y sicarios.
No nos pue­de extra­ñar esta acti­tud en quien diri­gió «El lobo» (2004) o «GAL» (2006), des­fi­gu­ran­do con­flic­tos polí­ti­cos en base a las lec­tu­ras impues­tas por la ideo­lo­gía domi­nan­te y las nece­si­da­des comerciales.
Como tam­po­co nos sor­pren­de que alguien como Luís Tosar, epi­dér­mi­ca­men­te soli­da­rio con aque­llas cau­sas pro­gre­sis­tas social­men­te más asi­mi­la­bles, una de las caras más visi­bles de la des­apa­re­ci­da Bur­la Negra, ex-mili­tan­te y can­di­da­to del BNG a las elec­cio­nes muni­ci­pa­les y euro­peas, cola­bo­re acti­va­men­te en ocul­tar la natu­ra­le­za polí­ti­ca de la gue­rra de gue­rri­llas que amplios sec­to­res del pue­blo colom­biano pro­mue­ven y apoyan.
No “todos son malos”, ni “es difí­cil saber quién es más malo de todos”, ni las FARC son una “nar­co­gue­rri­lla”, tal como mani­fes­tó en un pro­gra­ma de La Sex­ta. Nada de eso!
Es muy fácil, a par­tir de un hotel de cin­co estre­llas, del gla­mour de los pla­tós de tele­vi­sión y fes­ti­va­les de cine, sen­ten­ciar con fri­vo­li­dad vela­das con­de­nas de las jus­tas luchas por la libe­ra­ción de los pue­blos, y para no per­der ese halo de pro­gre­sía meter en el mis­mo saco opri­mi­dos y opresores.
Afir­mar que, en Colom­bia, pue­blo en armas y ejér­ci­to geno­ci­da son simi­la­res, es lo mis­mo que con­si­de­rar que la legi­ti­mi­dad del empleo de la vio­len­cia de la gue­rri­lla viet­na­mi­ta era igual de con­de­na­ble que los bom­bar­deos con napalm del ejér­ci­to de ocu­pa­ción yanqui.
El con­flic­to colom­biano “no es absur­do”, es la úni­ca alter­na­ti­va que los sec­to­res más avan­za­dos del pue­blo tra­ba­ja­dor colom­biano pue­den adop­tar fren­te a la gue­rra de exter­mi­nio de una bur­gue­sia apá­tri­da y criminal.
Hay que mojar­se, no valen las medias tin­tas. Gas­tar tres millo­nes de euros en una pelí­cu­la que satis­fa­ce par­cial­men­te la oli­gar­quía colom­bia­na es una lamen­ta­ble con­tri­bui­ción para esas cau­sas jus­tas que espo­rá­di­ca­men­te a Luís Tosar le gus­ta apoyar.
Enten­de­mos que optar cla­ra­men­te pola cau­sa de los humil­des y opri­mi­dos de Colom­bia no con­tri­bu­ye para sumar méri­tos para ganar otro Goya. Más bien, es garan­tía de que­dar com­ple­ta­men­te eli­mi­na­do de cual­quier posi­bi­li­dad futu­ra de alcan­zar un óscar. Otra cosa es estar con­tra los desahu­cios, incre­men­to del IVA o con­de­nar las bra­vu­co­na­das extre­mis­tas del minis­tro Wert.
Nada espe­rá­ba­mos ni espe­ra­mos del mun­do de la farán­du­la. En una de las entre­vis­tas alu­di­das, des­pués de la repro­duc­ción de imá­ge­nes de la repre­sión de la poli­cía espa­ño­la, el actor lugués sale nue­va­men­te por la tan­gen­te afir­man­do lite­ral­men­te que «es muy tris­te que la poli­cía no sepa quién es el enemi­go. Uno sale a la calle para pro­tes­tar y por enci­ma los com­pa­ñe­ros (Sic) poli­cías van con­tra ti en lugar de ir con­tra el enemi­go real. No sé si es que están com­ple­ta­men­te equi­vo­ca­dos o es que, real­men­te, no tie­nen otra for­ma de hacer las cosas». No hay peor cie­go que aquel que no quie­re ver.
La Revo­lu­ción es una nece­si­dad, no una acti­tud romántica

Luís Tosar afir­ma en una entre­vis­ta ser un román­ti­co y que hay una “visión muy román­ti­ca de los movi­mien­tos revo­lu­cio­na­rios”. Nue­va­men­te vuel­ve a con­fun­dir ajos con bugalhos. Las revo­lu­cio­nes son pro­ce­sos socia­les trans­for­ma­do­res resul­ta­do obje­ti­vo de opre­sio­nes, de la toma de con­cien­cia de amplias mayo­rías socia­les, no esté­ti­cos pro­duc­tos arti­fi­cia­les y “idea­lis­tas” de inte­lec­tua­les y artis­tas pro­gre­sis­tas. La inten­sa gue­rra de cla­ses con­ti­nua en Colom­bia por­que no exis­te otra posi­bi­li­dad para su pueblo.
Por­que, con­tra­ria­men­te a las opi­nio­nes de Luís Tosar, cuan­do afir­ma que “Yo no con­fío mucho en la inte­li­gen­cia colec­ti­va. Nun­ca con­fié. Creo que así no fun­cio­na­mos bien”, son las masas las que cons­tru­yen su pro­pia historia.
En Colom­bia no fal­tan heroes para con­du­cir la ener­gía que está en la calle. Exis­ten, son de car­ne y hue­so, tie­nen nom­bre y ros­tro, sufren, ríen, com­ba­ten, aman. La inmen­sa mayo­ría son cen­te­na­res de miles de anó­ni­mos acti­vis­tas, cam­pe­si­nos, tra­ba­ja­do­res, estu­dian­tes, muje­res, indí­ge­nas que luchan des­de las trin­che­ras de los movi­mien­tos socia­les, en las minas, en los cam­pos, en las fábri­cas, en las uni­ver­si­da­des, en los pue­blos y en las ciudades.
Otros se lla­ma­ron Jaco­bo Are­nas, Efraín Guz­man, Maria­na Paez, Raúl Reyes, Iván Ríos, Manuel Maru­lan­da, Jor­je Bri­ce­ño “Mono Jojoy”, Alfon­so Cano. For­man par­te de la Colom­bia más bra­va y rebel­de. De la mis­ma que se opu­so al colo­nia­lis­mo espa­ñol duran­te más de tres­cien­tos años, y pos­te­rior­men­te al Esta­do oli­gár­qui­co criollo.
Otros són cono­ci­dos por Jesus San­trich, Rodri­go Gran­da, Simón Tri­ni­dad, Tan­ja Nij­mei­jer «Ale­xan­dra», Mau­rí­cio Jara­mi­llo, Fabián Ramí­rez, Pablo Cata­tum­bo, Joa­quín Gómez, Iván Mar­quez, Timo­león Jimé­nez “Timo­chen­ko”. Con su valor y talen­to, Colom­bia triun­fa­rá. Gra­cias a ellos, se man­tie­ne viva la espe­ran­za de millo­nes de colom­bia­nas y colom­bia­nos que desean una paz con jus­ti­cía social y sobe­ra­nía nacional.
Como noso­tros no somos de los que esta­mos por enci­ma del bien y del mal. Por­que sí somos de los que pre­fe­ri­mos coger una cons­ti­pa­ción a no mojar­nos, sin dudar­lo ni una milé­si­ma de segun­do toma­mos par­ti­do, esta­mos con la Colom­bia que hoy avan­za y, más tem­prano que tar­de, triunfará.

Gali­za, 11 de diciem­bre de 2012

Gale­go

Pro­gres­sia celes­tial por cima do bem e do mal

Há uns dias, Luís Tosar afir­ma­va que “fal­tam heróis para con­du­zir a ener­gia que está na rua”. O ator de cine­ma era entre­vis­ta­do num jor­nal digi­tal polo papel pro­ta­go­nis­ta no fil­me Ope­raçom E.

Nom só vim o fil­me recen­te­men­te estrea­do, tam­bém inves­tim o tem­po neces­sá­rio para conhe­cer as suas opi­nions sobre o con­fli­to colom­biano, seguin­do e con­sul­tan­do boa par­te das dúzias de entre­vis­tas na rádio, tele­vi­som e jor­nais em que o ator gale­go pon­ti­fi­ca sobre umha reali­da­de que semelha cons­cien­te­men­te nom que­rer conhecer.

A sim­pa­tia que sen­tia por ele e por algumhas das per­so­na­gens que tem inter­pre­ta­do esvae­ceu-se repe­ti­na­men­te polo lamen­tá­vel papel que está a cum­prir na hora de ana­li­sar com irres­pon­sá­vel ligei­re­za, e difun­dir com abso­lu­ta bana­li­da­de, erró­neas e fal­sas con­ceçons sobre a bru­tal gue­rra de exter­mí­nio e de sub­me­ti­men­to que a oli­gar­quia colom­bia­na decla­rou con­tra o seu povo há ago­ra meio século.

Apa­ren­te­men­te, o guiom do fil­me narra umha his­tó­ria verí­di­ca. Gira à vol­ta das peri­pé­cias de um cam­po­nês colom­biano, José Cri­san­to, a quem a insur­gên­cia entre­gou Emma­nuel, o filho de Cla­ra Rojas, umha polí­ti­ca cap­tu­ra­da polas FARC em 2002 e que fru­to de umha relaçom com um com­ba­ten­te revo­lu­cio­ná­rio ficou grá­vi­da num acam­pa­men­to gue­rrilhei­ro. Peran­te os gra­ves pro­ble­mas de saú­de que arras­ta­va a cria­nça, foi entre­gue a Cri­san­to para os seus cui­da­dos. Pos­te­rior­men­te, o neno aca­bou numha ins­ti­tuiçom esta­tal em Bogo­tá, impos­si­bi­li­tan­do assim que a gue­rrilha, tal como publi­ca­men­te se com­pro­me­te­ra, pudes­se entre­gá-lo jun­to com a sua mae e outra repre­sen­tan­te polí­ti­ca, tam­bém pri­sio­nei­ra de gue­rra. Cri­san­to incum­priu o acor­do com as FARC, mas tam­bém foi acu­sa­do de cola­bo­raçom com a gue­rrilha por par­te do Esta­do, pade­cen­do prisom.

Umha reali­da­de con­cre­ta omi­ti­da deliberadamente

A Colôm­bia tem mais de 5 milhons e meio de pes­soas des­lo­ca­das polas polí­ti­cas de rou­bo e saqueio de terras pro­mo­vi­das pola oli­gar­quia, empre­gan­do o mas­to­dôn­ti­co exér­ci­to regu­lar e os para­mi­li­ta­res con­tro­la­dos polo Pen­tá­gono e Israel, ocu­pan­do assim o tris­te pri­mei­ro lugar depois do Sudám, Ira­que, Afe­ga­nis­tám, Somá­lia e Repú­bli­ca Demo­crá­ti­ca do Congo.

Som mais de 10 milhons o núme­ro de hec­ta­res arre­ba­ta­dos a cam­po­ne­ses e povos indí­ge­nas por umha polí­ti­ca esta­tal pre­fei­ta­men­te planificada.

A Colôm­bia tem mais de 250 mil desaparecid@s, 175 mil pes­soas execu­ta­das, cer­ca de 9 mil pri­sio­nei­ras e pri­sio­nei­ros polí­ti­cos. Tem o recor­de mun­dial de matar repre­sen­tan­tes ope­rá­rios, é qua­se 3.000 o núme­ro de sin­di­ca­lis­tas assas­si­na­dos nas últi­mas duas déca­das. 70% da popu­laçom vive na misé­ria, sen­do o pri­mei­ro país em des­igual­da­de da Amé­ri­ca Latina.

A Colôm­bia é umha imen­sa fos­sa comum de lon­gos milha­res de cor­pos muti­la­dos, onde estám ocul­tos par­te dos cri­mes come­ti­dos pola cas­ta oli­gár­qui­ca que gover­na um país sub­me­ti­do aos inter­es­ses do impe­ria­lis­mo ian­que e de mul­ti­na­cio­nais espanho­las como Rep­sol, Cep­sa, Ende­sa, Union Feno­sa, Tele­fó­ni­ca ou Ban­co San­tan­der. Em La Maca­re­na, no Meta, à bei­ra de um com­ple­xo mili­tar, a 200 qui­ló­me­tros de Bogo­tá, fica umha das maio­res do planeta.

O governo Uri­be e o atual governo San­tos con­ver­tê­rom esta imen­sa naçom numha gigan­tes­ca base mili­tar nor­te-ame­ri­ca­na, a par­tir da qual os fal­cons de Washing­ton ten­tam deses­pe­ra­da­men­te recu­pe­rar o terreno per­di­do polo ava­nço da onda boli­va­ria­na. Cum­pre nom esque­cer as decla­raçons de Dick Che­ney, vice-pre­si­den­te de Bush JR: Para con­tro­lar a Vene­zue­la, é neces­sá­rio domi­nar mili­tar­men­te a Colôm­bia.

Fren­te a esta situaçom, a mea­dos da déca­da dos ses­sen­ta do pas­sa­do sécu­lo, um punha­do de cam­po­ne­ses diri­gi­dos por Manuel Maru­lan­da Vélez, com apoio do Par­ti­do Comu­nis­ta, ini­ciá­rom a resis­tên­cia popu­lar, pos­te­rior­men­te cris­ta­li­za­da numha pode­ro­sa e inven­cí­vel orga­ni­zaçom mar­xis­ta-leni­nis­ta em armas deno­mi­na­da Forças Arma­das Revo­lu­cio­ná­rias da Colôm­bia-Exér­ci­to do Povo. Pois, tal como afir­mou o coman­dan­te Alfon­so Cano numhas decla­raçons em prol de umha saí­da nego­cia­da o con­fli­to, meses antes do seu assas­si­na­to pola maqui­na­ria mili­tar pro-impe­ria­lis­ta na ope­raçom “Odis­seo” “as FARC nas­ce­mos resis­tin­do a vio­lên­cia oli­gár­qui­ca que uti­li­za sis­te­ma­ti­ca­men­te o cri­me polí­ti­co para liqui­dar a opo­siçom demo­crá­ti­ca e revo­lu­cio­ná­ria; tam­bém como res­pos­ta cam­po­ne­sa e popu­lar à agres­som lati­fun­diá­ria e terra­te­nen­te que inun­dou de san­gue os cam­pos colom­bia­nos usur­pan­do terra de cam­po­ne­ses e colo­nos”.

A Colôm­bia é um regi­me auto­ri­tá­rio e terro­ris­ta que até o momen­to impos­si­bi­li­tou que a opo­siçom popu­lar pudes­se defen­der paci­fi­ca­men­te o seu pro­je­to polí­ti­co. Cada vez que ten­tou esta via, foi lite­ral­men­te mas­sa­cra­da. A expe­riên­cia da Uniom Patrió­ti­ca, na segun­da meta­de dos oiten­ta, ain­da está mui viva. Dous can­di­da­tos pre­si­den­ciais, 8 con­gres­sis­tas, 13 depu­tados, 70 verea­do­res, 11 pre­si­den­tes da cáma­ra e milha­res de mili­tan­tes fôrom assas­si­na­dos entre 1985 e iní­cios dos noven­ta, por defen­de­rem a jus­tiça social e a sobe­ra­nia nacio­nal. Razom que expli­ca as difi­cul­da­des de com­preen­som de Luis Tosar para nom enten­der que “nom seja fácil que a gen­te fale”.

Atual­men­te, esta bur­gue­sia ven­de­pá­trias assi­nou um Tra­ta­do de Livre Comér­cio (TLC) com os Esta­dos Uni­dos e pre­ten­de con­ver­ter o país numha imen­sa explo­raçom minei­ra e agro­in­dus­trial, seguin­do o mode­lo de eco­no­mia de enclave.

Exis­tem cen­te­nas de livros, pági­nas web, docu­men­tá­rios, repor­ta­gens jor­na­lís­ti­cas, nos quais se pode con­tras­tar todo isto. Porém, um colos­sal muro de silên­cio e mani­pu­laçom pre­ten­de lavar a cara de um Esta­do cri­mi­no­so e nar­co­tra­fi­can­te, apresentando‑o como umha modé­li­ca demo­cra­cia par­la­men­tar. Para citar um só exem­plo que Luís Tosar deve­ria conhe­cer, há uns meses os Esta­dos Uni­dos soli­ci­tá­rom por nar­co­tra­fi­can­te a extra­diçom do ex-che­fe de segu­ra­nça de Álva­ro Uri­be, o gene­ral Mau­rí­cio Santoyo.

A oli­gar­quia pro­vo­cou e ali­men­ta esta gue­rra con­tra as imen­sas maio­rias popu­la­res, que hoje a insur­gên­cia pre­ten­de supe­rar median­te o pro­ces­so de nego­ciaçom polí­ti­ca que está a des­en­vol­ver-se em Hava­na. O futu­ro deter­mi­na­rá se a vitó­ria de sen­tar a oli­gar­quia a dia­lo­gar nom é mais que um novo engano da bur­gue­sia para ganhar tem­po e lograr o que em 50 anos nom atin­gí­rom: dobrar os fir­mes prin­cí­pios revo­lu­cio­ná­rios, comu­nis­tas e boli­va­ria­nos das FARC-EP. Na atua­li­da­de, tal como trans­mi­tiu no mês de outu­bro em Oslo o coman­dan­te Iván Mar­quez “apoia­dos em sim­ples exer­cí­cios de mate­má­ti­ca, pode­mos afir­mar que a gue­rra é insus­ten­tá­vel para o Esta­do”.

A infá­mia de meter a todo o mun­do no mes­mo saco

Fren­te a esta inegá­vel reali­da­de, Luís Tosar ado­ta umha pos­se de neu­tra­li­da­de e impar­cia­li­da­de, situan­do-se por cima do bem e do mal. Nom quer admi­tir, e menos reconhe­cer, que os povos tenhem direi­to à auto­de­fe­sa quan­do som ata­ca­dos. A rebe­liom arma­da con­tra a opres­som é um dever quan­to nom exis­tem pos­si­bi­li­da­des reais de se defen­der fren­te à explo­raçom e à dominaçom.

Este fil­me era umha mag­ní­fi­ca opor­tu­ni­da­de para divul­gar a ver­da­de sobre um dos con­fli­tos polí­ti­cos, sociais e arma­dos mais sub­me­ti­dos à bur­da mani­pu­laçom dos meios de comu­ni­caçom bur­gue­ses, mas nova­men­te optou-se por dar umha visom mor­na e maquilha­da da tese ofi­cial impos­ta polos que se con­si­de­ram os donos do mundo.

O fil­me, diri­gi­do polo rea­li­za­dor his­pano-fran­cês Miguel Cour­tois, e finan­cia­do por TVE e Canal + Fra­nça, situa na mes­ma altu­ra as duas par­tes em con­fli­to: povo colom­biano ver­sus oli­gar­quia, e as suas estru­tu­ras de defe­sa, inter­ve­nçom e com­ba­te: guerrilhas/​organizaçons populares/​movimentos sociais ver­sus exér­ci­to regular/​polícia/​paramilitares e sicários.

Nom nos pode estranhar esta ati­tu­de em quem diri­giu “El lobo” (2004) ou “GAL” (2006), des­fi­gu­ran­do con­fli­tos polí­ti­cos em base às lei­tu­ras impos­tas pola ideo­lo­gia domi­nan­te e as neces­si­da­des comerciais.

Como tam­pou­co nos sur­preen­de que alguém como Luís Tosar, epi­der­mi­ca­men­te soli­dá­rio com aque­las cau­sas pro­gres­sis­tas social­men­te mais assi­mi­lá­veis, umha das caras mais visí­veis da des­apa­re­ci­da Bur­la Negra, ex-mili­tan­te e can­di­da­to do BNG às eleiçons muni­ci­pais e euro­peias, cola­bo­re ati­va­men­te em ocul­tar a natu­re­za polí­ti­ca da gue­rra de gue­rrilhas que amplos seto­res do povo colom­biano pro­mo­vem e apoiam.

Nom “todos som maus”, nem “é difí­cil saber quem é mais mau de todos”, nem as FARC som umha “nar­co­gue­rrilha”, tal como mani­fes­tou num pro­gra­ma de La Sex­ta. Nada disso!

É mui­to fácil, a par­tir de um hotel de cin­co estre­las, do gla­mour dos pla­tós de tele­vi­som e fes­ti­vais de cine­ma, sen­ten­ciar com fri­vo­li­da­de vela­das con­de­nas das jus­tas lui­tas pola liber­taçom dos povos, e para nom per­der esse halo de pro­gres­sia meter no mes­mo saco opri­mi­dos e opressores.

Afir­mar que, na Colôm­bia, povo em armas e exér­ci­to geno­ci­da som simi­la­res, é o mes­mo que con­si­de­rar que a legi­ti­mi­da­de do empre­go da vio­lên­cia da gue­rrilha viet­na­mi­ta era igual de con­de­ná­vel que os bom­bar­dea­men­tos com napalm do exér­ci­to de ocu­paçom ianque.

O con­fli­to colom­biano “nom é absur­do”, é a úni­ca alter­na­ti­va que os seto­res mais ava­nça­dos do povo tra­balha­dor colom­biano podem ado­tar fren­te à gue­rra de exter­mí­nio de umha bur­gue­sia apá­tri­da e criminosa.

Há que molhar-se, nom valem as meias tin­tas. Gas­tar três milhons de euros num fil­me que satis­fai par­cial­men­te a oli­gar­quia colom­bia­na é umha lamen­tá­vel con­tri­buiçom para essas cau­sas jus­tas que espo­ra­di­ca­men­te Luís Tosar gos­ta de apoiar.

Enten­de­mos que optar cla­ra­men­te pola cau­sa dos humil­des e opri­mi­dos da Colôm­bia nom con­tri­bui para somar méri­tos para ganhar outro Goya. Antes, é garan­tia de ficar com­ple­ta­men­te eli­mi­na­do de qual­quer pos­si­bi­li­da­de futu­ra de atin­gir um óscar. Outra cou­sa é estar con­tra os des­pe­jos, incre­men­to do IVA ou con­de­nar as bra­vu­co­na­das extre­mis­tas do minis­tro Wert.

Nada espe­rá­va­mos nem espe­ra­mos do mun­do da farán­du­la. Numha das entre­vis­tas alu­di­das, após a repro­duçom de ima­gens da repres­som da polí­cia espanho­la, o ator luguês sai nova­men­te pola tan­gen­te afir­man­do lite­ral­men­te que “é mui tris­te que a polí­cia nom sai­ba quem é o inimi­go. Um sai à rua para pro­tes­tar e por cima os com­panhei­ros (Sic) polí­cias vam con­tra ti em lugar de ir con­tra o inimi­go real. Nom sei se é que estám com­ple­ta­men­te erra­dos ou é que, real­men­te, nom tenhem outra for­ma de fazer as cou­sas”. Nom há pior cego que aque­le que nom quer ver.

A Revo­luçom é umha neces­si­da­de, nom umha ati­tu­de romántica

Luís Tosar afir­ma numha entre­vis­ta ser um román­ti­co e que há umha “visom mui román­ti­ca dos movi­men­tos revo­lu­cio­ná­rios”. Nova­men­te vol­ta a con­fun­dir alhos com bugalhos. As revo­luçons som pro­ces­sos sociais trans­for­ma­do­res resul­ta­do obje­ti­vo de opres­sons, da toma­da de cons­ciên­cia de amplas maio­rias sociais, nom esté­ti­cos pro­du­tos arti­fi­ciais e “idea­lis­tas” de inte­le­tuais e artis­tas pro­gres­sis­tas. A inten­sa gue­rra de clas­ses con­ti­nua na Colôm­bia por­que nom exis­te outra pos­si­bi­li­da­de para o seu povo.

Por­que, con­tra­ria­men­te às opi­nions de Luís Tosar, quan­do afir­ma que Eu nom con­fio mui­to na inte­li­gên­cia cole­ti­va. Nun­ca con­fiei. Creio que assim nom fun­cio­na­mos bem”, som as mas­sas as que cons­troem a sua pró­pria história.

Na Colôm­bia nom fal­tam heróis para con­du­zir a ener­gia que está na rua. Exis­tem, som de car­ne e osso, tenhem nome e ros­to, sofrem, riem, com­ba­tem, amam. A imen­sa maio­ria som cen­te­nas de milha­res de anó­ni­mos ati­vis­tas, cam­po­ne­ses, tra­balha­do­res, estu­dan­tes, mulhe­res, indí­ge­nas que lui­tam des­de as trin­chei­ras dos movi­men­tos sociais, nas minas, nos cam­pos, nas fábri­cas, nas uni­ver­si­da­des, nos povos e nas cidades.

Outros cha­má­rom-se Jaco­bo Are­nas, Efraín Guz­man, Maria­na Paez, Raúl Reyes, Iván Ríos, Manuel Maru­lan­da, Jor­je Bri­ce­ño “Mono Jojoy”, Alfon­so Cano. Fam par­te da Colôm­bia mais bra­va e rebel­de. Da mes­ma que se opu­jo ao colo­nia­lis­mo espanhol duran­te mais de tres­cen­tos anos, e pos­te­rior­men­te ao Esta­do oli­gár­qui­co crioulo.

Outros som conhe­ci­dos por Jesus San­trich, Rodri­go Gran­da, Simón Tri­ni­dad, Tan­ja Nij­mei­jer “Ale­xan­dra”, Mau­rí­cio Jara­mi­llo, Fabián Ramí­rez, Pablo Cata­tum­bo, Joa­quín Gómez, Iván Mar­quez, Timo­león Jimé­nez “Timo­chen­ko”. Com o seu valor e talen­to, a Colôm­bia triun­fa­rá. Graças a eles, man­tém-se viva a espe­ra­nça de milhons de colom­bia­nas e colom­bia­nos que desejam umha paz com jus­tiça social e sobe­ra­nia nacional.

Como nós nom somos dos que esta­mos por cima do bem e do mal. Por­que sim somos dos que pre­fe­ri­mos apanhar umha cons­ti­paçom a nom molhar-nos, sem duvi­dá-lo nem umha milé­si­ma de segun­do toma­mos par­ti­do, esta­mos com a Colôm­bia que hoje ava­nça e, mais cedo que tar­de, triunfará.

Gali­za, 11 de dezem­bro de 2012

Artikulua gustoko al duzu? / ¿Te ha gustado este artículo?

Twitter
Facebook
Telegram

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *