[Gal/​Cast] Decla­raçom de Pri­mei­ra Linha ao con­jun­to do povo tra­balha­dor galego

Tal como pro­nos­ti­cá­ba­mos hace exac­ta­men­te aho­ra un año, los 365 días de 2012 fue­ron nefas­tos para los intere­ses de la cla­se obre­ra, de los sec­to­res popu­la­res y del pro­yec­to nacional.

Noso­tras, las comu­nis­tas gale­gas, los comu­nis­tas gale­gos, no esta­mos decep­cio­na­dos con el gobierno español,ni con su sucur­sal en la Comu­ni­dad Autó­no­ma, por­que nun­ca con­fia­mos en las pro­me­sas ni en las dema­go­gias de las frac­cio­nes más reac­cio­na­rias de la burguesía.

2012 ha sido un año de per­ma­nen­tes agre­sio­nes con­tra los tími­dos dere­chos adqui­ri­dos, de cons­tan­tes recor­tes en las con­quis­tas socia­les y labo­ra­les, de invo­lu­ción en las liber­ta­des bási­cas, de endu­re­ci­mien­to del patriar­ca­do y del españolismo.

El gobierno de Mariano Rajoi pro­fun­di­zó en las polí­ti­cas neo­li­be­ra­les de Zapa­te­ro, apli­can­do durí­si­mas medi­das socio­eco­nó­mi­cias ten­den­tes a hacer recaer sobre el pue­blo tra­ba­ja­dor las con­se­cuen­cias de la cri­sis capitalista.

2012 ha sido el año de dis­tri­bu­ción impor­tan­te e indis­cri­mi­na­da de dolor, tal como de for­ma des­car­na­da mani­fes­tó el minis­tro espa­ñol de (in)justicia Ruiz-Gallardón.

Un año de retro­ce­sos y derrotas

El balan­ce cons­ta­ta que per­de­mos poder adqui­si­ti­vo y dere­chos. La refor­ma labo­ral lega­li­zó u aba­ra­tó aún más el des­pi­do libre. Vemos redu­ci­da la pres­ta­ción por desempleo.

Ha sido incre­men­ta­da la edad de jubi­la­ción y no han sido reva­lo­ri­za­das las pen­sio­nes de acuer­do con el IPC. Las per­so­nas mayo­res han sido uno de los sec­to­res socia­les más gol­pea­dos por el PP.

Más de 30.000 tra­ba­ja­do­ras y tra­ba­ja­do­res gale­gos pasa­ron a engro­sar el des­em­pleo, apro­xi­mán­do­se a cer­ca de 300 mil el núme­ro de com­pa­trio­tas que no tie­nen trabajo.

Ante la ausen­cia de alter­na­ti­vas labo­ra­les, una par­te des­ta­ca­da de la juven­tud, bási­ca­men­te la más pre­pa­ra­da, es for­za­da a emi­grar para garan­ti­zar un míni­mo futuro.

Baja­mos los sala­rios del pro­le­ta­ria­do indus­trial y de la fun­ción públi­ca, incre­men­tan­do las jor­na­das de trabajo.

Subie­ron los impues­tos al pue­blo tra­ba­ja­dor, aumen­tan­do el IVA y el IBI. Supri­mie­ron ayu­das y sub­si­dios socia­les, para­li­zan­do la de por sí tími­da Ley de Dependencia.

Ace­le­ra­ron la pri­va­ti­za­ción de la sani­dad median­te el copa­go far­ma­céu­ti­co, eli­mi­nan­do sub­si­dio a 417 medi­ca­men­tos, supri­mien­do los dere­chos a la salud de la pobla­ción inmi­gran­te, y redu­cien­do la inver­sión en hos­pi­ta­les y cen­tros de salud.

Idén­ti­ca rece­ta apli­ca­ron en la edu­ca­ción, empeo­ran­do las con­di­cio­nes de tra­ba­jo del pro­fe­so­ra­do, subien­do las tasas uni­ver­si­ta­rias, redu­cien­do el pre­su­pues­to para así con­de­nar la edu­ca­ción públi­ca a su dete­rio­ro, mien­tras su sub­si­dia la edu­ca­ción privada.

Más de 6.000 fami­lias per­die­ron sus casas en 2012 por no poder pagar los cré­di­tos hipo­te­ca­rios. Cada día se pro­du­cen en Gali­za 17 desahu­cios por la vora­ci­dad de la banca.

Supe­ran los 40.000 el núme­ro de fami­lias que per­die­ron bue­na par­te de los aho­rros de su vida, median­te la lega­li­za­ción del robo rea­li­za­do por las enti­da­des ban­ca­rias por cul­pa de las deci­sio­nes adop­ta­das por la cas­ta política.

Aumen­ta­ron los pre­cios de los pro­duc­tos bási­cos de pri­me­ra nece­si­dad, el gas, la elec­tri­ci­dad, el transporte.

Las con­se­cuen­cias de este cua­dro son diá­fa­nas e indis­cu­ti­bles: aumen­tó la exclu­sión social y la pobre­za, las difi­cul­ta­des para lle­gar a fin de mes, y las con­di­cio­nes de vida de las inmen­sas mayorías.

Incre­men­to del cen­tra­lis­mo españolista.

Simul­tá­nea­men­te a esta ofen­si­va bur­gue­sa con­tra todas y todos nosotr@s, el gobierno del PP pro­fun­di­zó en la cen­tra­li­za­ción polí­ti­ca espa­ño­lis­ta con el obje­ti­vo de des­truir el pro­yec­to nacio­nal galego.

Las medi­das legis­la­ti­vas del Minis­te­rio espa­ñol de Edu­ca­ción son una autén­ti­ca con­tra­rre­for­ma edu­ca­ti­va de carác­ter reac­cio­na­rio y cle­ri­cal. La deno­mi­na­da «Ley Orgá­ni­ca para la Mejo­ra de la Cali­dad Edu­ca­ti­va» (LOMCE) pre­ten­de espa­ño­li­zar aún más las nue­vas gene­ra­cio­nes de gale­gas y galegas.

El con­jun­to de medi­das adop­ta­das con­tra nues­tra len­gua y seña­les medu­la­res de la cul­tu­ra nacio­nal son una decla­ra­ción de gue­rra con­tra Galiza.

La tími­da des­cen­tra­li­za­ción admi­nis­tra­ti­va del «Esta­do de las Auto­no­mías» está per­ma­nen­te­men­te depen­dien­do de un fino hilo bajo la enga­ño­sa jus­ti­fi­ca­ción de redu­cir gast9os y supri­mir dupli­ci­da­des administrativas.

Espa­ña es nues­tra ruína.

Bajo la opre­sión nacio­nal espa­ño­la, Gali­za está con­de­na­da a seguir empo­bre­cién­do­se, for­za­da a ser eco­nó­mi­ca­men­te invia­ble, per­pe­tuan­do el papel de mera abas­te­ce­do­ra de mate­rias pri­mas y ener­gía, de mano de obra bara­ta, ade­más de implan­tar indus­tria de encla­ve hiper­con­ta­mi­nan­te, al ser­vi­cio de los oli­go­po­lios y de las mul­ti­na­cio­na­les extranjeras.

La mis­ma Espa­ña some­ti­da a los dic­ta­dos de Ber­lín, pero simi­lar a un neo­pro­tec­to­ra­do de la troi­ka que a un Esta­do sobe­rano, sigue con­ci­bién­do­nos y tra­tán­do­nos con una men­ta­li­dad colo­nial, con­si­de­ran­do que nos pue­de saquear o ven­der al mejor postor.

Que le pre­gun­ten a la pobla­ción de Cor­coes­to, con­de­na­da a ver como las aguas del río Alhons y la rique­za natu­ral de la Comar­ca de Ber­gan­ti­ños, van a ser de nue­vo enve­ne­na­das con arsé­ni­co por la cana­dia­na Edge­wa­ter Explo­ra­tion, para extraer oro de su sub­sue­lo, un siglo des­pués del bru­tal saqueo come­ti­do por la bri­tá­ni­ca Sagas­ta Gold Mines.

Que pre­gun­ten a las veci­nas y veci­nos de la ribe­ra del Arnoia, don­de las mul­ti­na­cio­na­les eléc­tri­cas pre­ten­den cons­truir nue­vos embal­ses a cos­ta de des­truir el patri­mo­nio natu­ral y la eco­no­mía agro-pecua­ria que ali­men­tan las aguas pro­ce­den­tes de la sie­rra de San Mamed.

O como inter­pre­tar la demo­le­do­ra evo­lu­ción demo­grá­fi­ca del País. Según los pro­nós­ti­cos, Gali­za per­de­rá más de 140 mil per­so­nas en la pró­xi­ma déca­da, un poco más del 5% de la pobla­ción actual, en que no pue­de dejar de ser defi­ni­do como un etno­ci­dio per­fec­ta­men­te planificado.

Ofen­si­va patriar­cal con­tra las mujeres

Las muje­res, el sec­tor social mayo­ri­ta­rio en Gali­za de 2013, ha pade­ci­do sobre sus espal­das una sobre­car­ga de estas medi­das, por la alian­za de la ofen­si­va bur­gue­sa con el patriarcado.

La cri­sis pro­vo­có una agu­di­za­ción de las con­di­cio­nes socio­la­bo­ra­les de las muje­res, refor­zan­do así su mar­gi­na­li­za­ción, explo­ta­ción y opresión.

El terro­ris­mo machis­ta mató en Gali­za a seis muje­res en 2012.

Las muje­res debem cum­plir un rol diri­gen­te y pro­ta­gó­ni­ca en las luchas, tiñén­do­las de lila femi­nis­ta y antipatriarcal.

Los ricos son cada vez más ricos

Esta ofen­si­va glo­bal, ili­mi­ta­da y per­ma­nen­te, que bajo la jus­ti­fi­ca­ción de redu­cir el défi­cit y sanear las cuen­tas públi­cas, sólo bus­ca dis­ci­pli­nar y derro­tar a la cla­se obre­ra, ate­rro­ri­zar a los sec­to­res popu­la­res, ani­qui­lar a la Nación Gale­ga, para median­te la apli­ca­ción de la doc­tri­na del shock implan­tar un capi­ta­lis­mo sal­va­je, recu­pe­ran­do las rela­cio­nes labo­ra­les deci­mo­nó­ni­cas. Avan­za­mos hacia la ins­tau­ra­ción de una pós-demo­cra­cia bur­gue­sa carac­te­ri­za­da por el auto­ri­ta­ris­mo y la represión.

El con­jun­to de medi­das adop­ta­das en este ámbi­to con­fir­man esta ten­den­cia. Mani­pu­la­ción y cen­su­ra infor­ma­ti­va, impu­ni­dad poli­cial, incre­men­to dis­pa­ra­ta­do de gas­tos en mate­rial repre­si­vo, endu­re­ci­mien­to pro­gre­si­vo y cons­tan­te del Códi­go Penal, pri­va­ti­za­ción de la jus­ti­cia, son un con­jun­to de deci­sio­nes inter­li­ga­das que bus­can ame­dren­tar para disua­dir a nues­tro pue­blo de la lucha.

Pero mien­tras el pue­blo tra­ba­ja­dor se empo­bre­ce, sufre, es con­de­na­do a la emi­gra­ción, pier­de dere­chos y liber­ta­des, la oli­gar­quía es cada día más rica.

El poder eco­nó­mi­co y la rique­za se han con­cen­tra­do e incre­men­ta­do simul­tá­nea­men­te al pro­ce­so de depau­pe­ri­za­ción generalizada.

Los más ricos de Gali­za tie­nen un patri­mo­nio «reco­no­ci­do» supe­rior al de la mayo­ría de los gale­gos y galegas.

Aman­cio Orte­ga, Rosa­lía Mera, Manuel Jove, José Antó­nio Cas­tro de Sou­sa, José María y Manuel Fer­nán­dez de Sou­sa-Faro, José Manuel Lou­re­da, Jacin­to Rey, Pablo Isla, Luís Fer­nán­dez Somo­za, fami­lia Frei­re, Manuel Añón, Isa­bel Cas­te­lo, por sólo citar algu­nas de las más des­ta­ca­das for­tu­nas de este país acu­mu­lan la pro­pie­dad de la mayo­ría de las fábri­cas e indus­trias, minas e inmue­bles, ban­cos y ase­gu­ra­do­ras, son los reyes y seño­res de Gali­za, los que mar­can y deci­den las líneas maes­tras de la ofen­si­va bur­gue­sa que la cas­ta polí­ti­ca asa­la­ria­da se encar­ga de legis­lar. A fin de cuen­tas los gobier­nos de Rajoy y Fei­jóo son meros ges­to­res del gran capital.


2012 tam­bién ha sido un año de luchas

Las calles y cen­tros de tra­ba­jo y edu­ca­ción del País fue­ron un cons­tan­te her­vi­de­ro de rei­vin­di­ca­cio­nes, mani­fes­ta­cio­nes, pro­tes­tas y luchas por el empleo, con­tra la refor­ma labo­ral, en la defen­sa de la edu­ca­ción y la sani­dad públi­ca, con­tra los desahu­cios, por la recu­pe­ra­ción del dine­ro de las pre­fe­ren­tes. Pro­le­ta­ria­do y el con­jun­to de la cla­se tra­ba­ja­do­ra gale­ga se adhi­rie­ron de for­ma mayo­ri­ta­ria a las huel­gas gene­ra­les del 29 de mar­zo y del 14 de noviembre.

Pero el incre­men­to pro­gre­si­vo de los con­flic­tos socia­les y labo­ra­les, la modes­ta radi­ca­li­za­ción que se va pro­du­cien­do, aún está muy por deba­jo de las nece­si­da­des y de la gra­ve­dad de la situación.

Han sido luchas impor­tan­tes y cla­mo­ro­sas en muchos casos, pero siem­pre ais­la­das y espo­rá­di­cas, sin un hilo con­duc­tor ni un pro­gra­ma integrador.

La fal­ta de volun­tad polí­ti­ca de las direc­cio­nes del sin­di­ca­lis­mo mayo­ri­ta­rio ha impo­si­bi­li­ta­do has­ta el momen­to pro­mo­ver un movi­mien­to de masas con una estra­te­gia per­ma­nen­te y enca­de­na­da de lucha para fre­nar la ofen­si­va bur­gue­sa y crear poder popular

El refor­mis­mo emplea las huel­gas gene­ra­les, las gran­des movi­li­za­cio­nes de masas, como sim­ples vál­vu­las de esca­pe, vacías de con­te­ni­do, para faci­li­tar el reba­jar las enor­mes ten­sio­nes socia­les que gene­ran las polí­ti­cas ultra­li­be­ra­les. No las con­ci­be como un meca­nis­mo de acu­mu­la­ción de fuer­zas, como herra­mien­tas defen­si­vas que per­mi­tan crear con­cien­cia y abrir espa­cios de con­tra­po­der obre­ro y popular.


2013 será un año similar

Aho­ra, lejos de eufo­rias y fala­cias, son tam­bién los pro­pios res­pon­sa­bles de este estro­pi­cio social y nacio­nal que pade­ce­mos, sien­do impo­si­ble ocul­tar ni maqui­llar la ofensiva.

Ya es impo­si­ble dejar de pro­nos­ti­car que el nue­vo año que hoy ini­cia­mos será tam­bién muy duro. Pero, a dife­ren­cia de la con­ten­ción que soli­ci­tó hace unos días Rajoi y de la inevi­ta­bi­li­dad de las medi­das adop­ta­das es nece­sa­rio alar­gar y radi­ca­li­zar las luchas y cons­truir sumul­tá­nea­men­te una alter­na­ti­va socia­lis­ta, femi­nis­ta y patrio­ti­ca al caos que nos está con­du­cien­do el capitalismo.


La lucha es el úni­co camino fren­te a las supers­ti­cio­nes electorales

Los recien­tes resul­ta­dos de las elec­cio­nes auto­nó­mi­cias cons­ta­ta­ron un salu­da­ble incre­men­to de la des­afec­ta­ción de una con­si­de­ra­ble par­te de nues­tro pue­blo con la cas­ta polí­ti­ca corrup­ta y clep­to­crá­ti­ca que pade­ce­mos, pero tam­bién refor­za­ron y actua­li­za­ron las nefas­tas ten­den­cias a creer en las ilu­sio­nees de la vía par­la­men­ta­ria como mejor camino para cam­biar las polí­ti­cas reaccionarias.

Pri­mei­ra Linha no par­ti­ci­pó en el enga­ño «uni­ta­ris­ta» que faci­li­tó la con­fluen­cia de una par­te de los refor­mis­mos autóc­to­nos con lo espa­ño­lis­ta, en la pla­ta­for­ma elec­to­ras­lis­ta deno­mi­na­da AGE. Pero más allá de atrac­ti­vos fue­gos de arti­fi­cio y de humo de colo­res, los acon­te­ci­mien­tos en las urnas no con­tri­bui­rán al rear­me polí­ti­co, ideo­ló­gi­co, y orga­ni­za­ti­vo del movi­mien­to obre­ro y popu­lar. Tan sólo atra­sa­rá el pro­ce­so revo­lu­cio­na­rio gale­go dis­tra­yen­do a las masas de sus tareas y objetivos.

Tam­po­co cree­mos en los can­tos de sire­na del BNG. Per­ple­jo y aba­ti­do por el retro­ce­so elec­to­ral, su direc­ción aho­ra pre­ten­de ‑de for­ma tan opor­tu­nis­ta como falsa‑, pro­mo­ver vir­tua­les ope­ra­cio­nes de refor­mu­la­ción del espa­cio de la izquier­da sobe­ra­nis­ta. Sim­ples decla­ra­cio­nes de inten­cio­nes retó­ri­cas para ganar tiem­po, curar heri­das y reconfigurarse.

Las comu­nis­tas gale­gas no que­re­mos enga­ñar a nues­tro pue­blo y a nues­tra cla­se. La úni­ca alter­na­ti­va via­ble para las inmen­sas mayo­rías a la cri­sis capi­ta­lis­ta pasa por una sali­da polí­ti­ca. Estano ven­drá deter­mi­na­da exclu­si­va, ni fun­da­men­tal­men­te, por la vía elec­to­ral. Pero si por una com­bi­na­ción com­ple­men­ta­ria de la lucha de masas, elec­to­ral y de enfren­ta­mien­to con Espa­ña, el Patriar­ca­do y el Capital.

La rebe­lión popu­lar debe ser una acti­tud y una prác­ti­ca para cam­biar el cur­so de los acon­te­ci­mien­tos y girar el rum­bo impues­to, tra­za­do por la burguesía.

Cons­truir una alter­na­ti­va revolucionaria

Es nece­sa­rio y urgen­te que la Patria y su cla­se obre­ra se dote de una alter­na­ti­va revo­lu­cio­na­ria con pro­yec­ción y apo­yo de masas.

No pue­de ser fru­to de injer­tos ni sim­ple­men­te de fór­mu­las ela­bo­ra­das en los labo­ra­to­rios socia­les y políticos.

Hay que mol­dear­la y cons­truir­la en las luchas coti­dia­nas, par­cia­les y sec­to­ria­les, en las calles y en los cen­tros de tra­ba­jo y edu­ca­ción, en base a la acción teó­ri­co-prác­ti­ca de miles de hones­tos acti­vis­tas de los movi­mien­tos socia­les, del sin­di­ca­lis­mo, de mili­tan­tes revo­lu­cio­na­rios, de las expe­rien­cias acu­mu­la­das en años de pra­xis de muchas derro­tas y pocas victorias.

Tie­ne que huir de mini­ma­lis­mos, de ambi­güe­da­des y com­ple­jos, pro­cu­ran­do mes­ti­za­jes y con­ver­gen­cias, en base a un pro­gra­ma avan­za­do, de carác­ter rup­tu­ris­ta y revo­lu­cio­na­rio que una el com­ba­te con­tra el capi­ta­lis­mo y el patriar­ca­do a la intran­si­gen­te defen­sa de la inde­pen­den­cia y sobe­ra­nía nacio­nal de Galiza.

2013 debe asis­tir a avan­ces en esta direc­ción. Pri­mei­ra Linha acer­ca­rá su expe­rien­cia y tra­yec­to­ria para con­tri­buir modes­ta­men­te en la cons­truc­ción de este espa­cio anti­ca­pi­ta­lis­ta, femi­nis­ta, e inde­pen­den­tis­ta que l a Patria necesita.

No que­re­mos des­pe­dir este 2012 sin salu­dar a la Gali­za rebel­de y com­ba­ti­va, a toda la juven­tud, a las muje­res y hom­bres de la cla­se obre­ra que lucha­ron en sus res­pec­ti­vas trin­che­ras de com­ba­te con­tra las agre­sio­nes en cur­so, des­ta­can­do espe­cial­men­te a las pre­sas y pre­sos polí­ti­cos gale­gos, con espe­cial cari­ño a Tel­mo Vare­la, encar­ce­la­do en Topas (Sala­man­ca).

A todas ellas, y a fami­lia­res y amis­ta­des, envia­mos un salu­do comu­nis­ta, patrió­ti­ca y feminista.

Salu­do que hace­mos exten­si­ble al con­jun­to del movi­mien­to popu­lar gale­go y a todos aque­llos colec­ti­vos y orga­ni­za­cio­nes que luchan sin tregua.

Antes muert@s que esclav@s!

Has­ta la vic­tó­ria siempre!

Viva Gali­za libre, socia­lis­ta y feminista!

Viva la Revo­lu­ción Galega!

Comi­té Cen­tral de Pri­mei­ra Linha

Gali­za, 1 de enero de 2013

Gale­go

Tal como prog­nos­ti­cá­va­mos há exata­men­te ago­ra um ano, os 365 dias de 2012 fôrom nefas­tos para os inter­es­ses da clas­se obrei­ra, dos seto­res popu­la­res e do pro­je­to nacio­nal galego.

Nós, as comu­nis­tas gale­gas, os comu­nis­tas gale­gos, nom esta­mos dece­cio­na­dos com o governo espanhol, nem com a sua sucur­sal na Comu­ni­da­de Autó­no­ma, por­que nun­ca con­fia­mos nas pro­mes­sas nem nas dema­gó­gias das fraçons mais reacio­ná­rias da burguesia.

2012 foi um ano de per­ma­nen­tes agres­sons con­tra os tími­dos direi­tos adqui­ri­dos, de cons­tan­tes cor­tes nas con­quis­tas sociais e labo­rais, de invo­luçom nas liber­da­des bási­cas, de endu­re­ci­men­to do patriar­ca­do e do espanholismo.

O governo de Mariano Rajói apro­fun­dou nas polí­ti­cas neo­li­be­rais de Zapa­te­ro, apli­can­do durís­si­mas medi­das socio­eco­nó­mi­cas ten­den­tes a fazer recair sobre o povo tra­balha­dor as con­se­qüên­cias da cri­se capitalista.

2012 foi um ano de dis­tri­buiçom maciça e indis­cri­mi­na­da de dor, tal como de for­ma des­car­na­da mani­fes­tou o minis­tro espanhol de (in)justiça Ruiz-Gallardón.

Um ano de retro­ces­sos e derrotas

O bala­nço cons­ta­ta que per­de­mos poder aqui­si­ti­vo e direi­tos. A refor­ma labo­ral lega­li­zou e emba­re­te­ceu ain­da mais o des­pe­di­men­to livre. Vimos redu­zi­da a pres­taçom por desemprego.

Foi incre­men­ta­da a ida­de da refor­ma e nom fôrom reva­lo­ri­za­das as pen­sons de acor­do com o IPC. As pes­soas ido­sas fôrom um dos seto­res sociais mais gol­pea­dos polo PP.

Mais de 30.000 tra­balha­do­ras e tra­balha­do­res gale­gos pas­sá­rom a engros­sar o des­em­pre­go, apro­xi­man­do-se a cer­ca de 300 mil o núme­ro de com­pa­trio­tas que nom tenhem trabalho.

Peran­te a ausên­cia de alter­na­ti­vas labo­rais, umha par­te des­ta­ca­da da juven­tu­de, basi­ca­men­te a mais pre­pa­ra­da, é força­da a emi­grar para garan­tir um míni­mo futuro.

Bai­xá­rom os salá­rios do pro­le­ta­ria­do indus­trial e da funçom públi­ca, incre­men­tan­do as jor­na­das de trabalho.

Subírom os impos­tos ao povo tra­balha­dor, aumen­tan­do o IVA e o IBI. Supri­mí­rom aju­das e sub­sí­dios sociais, para­li­san­do a de por si tími­da Lei da Dependência.

Ace­le­rá­rom a pri­va­ti­zaçom da sani­da­de median­te o copa­ga­men­to far­ma­cêu­ti­co, eli­mi­nan­do sub­sí­dio a 417 medi­ca­men­tos, supri­min­do os direi­tos à saú­de da popu­laçom imi­gran­te, e redu­zin­do o inves­ti­men­to em hos­pi­tais e cen­tros de saúde.

Idên­ti­ca recei­ta apli­cá­rom no ensino, pio­ran­do as con­diçons de tra­balho do pro­fes­so­ra­do, subin­do as taxas uni­ver­si­tá­rias, redu­zin­do o orça­men­to para assim con­de­nar o ensino públi­co à dete­rio­raçom, enquan­to se sub­si­dia o privado.

Mais de 6.000 famí­lias per­dê­rom as suas casas em 2012 por nom pode­rem pagar os cré­di­tos hipo­te­cá­rios. Cada dia pro­du­zem-se na Gali­za 17 des­pe­jos pola vora­ci­da­de da banca.

Super­am as 40.000 o núme­ro de famí­lias que per­dê­rom boa par­te dos afo­rros da sua vida, median­te a lega­li­zaçom do rou­bo rea­li­za­do polas enti­da­des ban­cá­rias por mor das deci­sons ado­ta­das pola cas­ta política.

Aumen­tá­rom pro­du­tos bási­cos de pri­mei­ra neces­si­da­de, o gás, a ele­tri­ci­da­de, o transporte.

As con­se­qüên­cias des­te qua­dro som diá­fa­nas e indis­cu­tí­veis: aumen­tou a exclu­som social e a pobre­za, as difi­cu­la­des para che­gar a fim de mês, e as con­diçons de vida das imen­sas maiorias.

Incre­men­to do cen­tra­lis­mo espanholista

Simul­ta­nea­men­te a esta ofen­si­va bur­gue­sa con­tra todas e todos nós, o governo do PP apro­fun­dou na cen­tra­li­zaçom polí­ti­ca espanho­lis­ta visan­do des­truir o pro­je­to nacio­nal galego.

As medi­das legis­la­ti­vas do Minis­té­rio espanhol de Edu­caçom som umha autên­ti­ca con­tra­rre­for­ma edu­ca­ti­va de cará­ter reacio­ná­rio e cle­ri­cal. A deno­mi­na­da “Lei Orgá­ni­ca para a Melho­ra da Qua­li­da­de Edu­ca­ti­va” (LOMCE) pre­ten­de espanho­li­zar ain­da mais as novas geraçons de gale­gas e galegos.

O con­jun­to de medi­das ado­ta­das con­tra a nos­sa lín­gua e sinais medu­la­res da cul­tu­ra nacio­nal som umha decla­raçom de gue­rra con­tra a Galiza.

A tími­da des­cen­tra­li­zaçom admi­nis­tra­ti­va do “Esta­do das Auto­no­mias” está per­ma­nen­te­men­te pen­den­do de um fino fio, sob a enga­no­sa jus­ti­fi­caçom de redu­zir des­pe­sas e supri­mir dupli­ci­da­des administrativas.

Espanha é a nos­sa ruína

Sob a opres­som nacio­nal espanho­la, a Gali­za está con­de­na­da a seguir empo­bre­cen­do-se, força­da a ser eco­no­mi­ca­men­te inviá­vel, per­pe­tuan­do o papel de mera for­ne­ce­do­ra de maté­rias pri­mas e ener­gia, de mao de obra bara­ta, terri­tó­rio onde implan­tar indús­tria de encla­ve hiper­con­ta­mi­nan­te, ao ser­viço dos oli­go­pó­lios e das mul­ti­na­cio­nais estrangeiras.

A mes­ma Espanha sub­me­ti­da aos dik­ta­dos de Ber­lim, mais simi­lar a um neo­pro­te­to­ra­do da troi­ka que a um Esta­do sobe­rano, segue a con­ce­ber-nos e tra­tan­do-nos com umha men­ta­li­da­de colo­nial, con­si­de­ran­do que nos pode saquear ou ven­der ao melhor postor.

Que per­gun­tem à popu­laçom de Cor­coes­to, con­de­na­da a ver como as águas do rio Alhons e a rique­za natu­ral da Comar­ca de Ber­gan­tinhos, vam ser nova­men­te enve­ne­na­das com arsé­ni­co pola cana­dia­na Edge­wa­ter Explo­ra­tion, para extra­ir ouro do seu sub­so­lo, um sécu­lo depois do bru­tal saqueio come­ti­do pola bri­tá­ni­ca Sagas­ta Gold Mines.

Que per­gun­tem às vizinhas e vizinhos da ribei­ra do Arnoia, onde as mul­ti­na­cio­nais elé­tri­cas pre­ten­dem cons­truir novas barra­gens à cus­ta de des­truir o patri­mó­nio natu­ral e a eco­no­mia agro-pecuá­ria que ali­men­tam as águas pro­ce­den­tes da serra de Sam Mamede.

Ou como inter­pre­tar a demo­li­do­ra evo­luçom demo­grá­fi­ca do País. Segun­do os prog­nós­ti­cos, a Gali­za per­de­rá mais de 140 mil pes­soas na vin­dou­ra déca­da, um pou­co mais de 5% da popu­laçom atual, no que nom pode dei­xar de ser defi­ni­do como um etno­cí­dio per­fei­ta­men­te planificado.

Ofen­si­va patriar­cal con­tra as mulheres

As mulhe­res, o setor social maio­ri­tá­rio na Gali­za de 2013, tem pade­ci­do sobre as suas cos­tas umha sobre­car­ga des­tas medi­das, pola alia­nça da ofen­si­va bur­gue­sa com o patriarcado.

A cri­se pro­vo­cou umha agu­di­zaçom das con­diçons socio­la­bo­rais da mulhe­res, refo­rçan­do assim a sua mar­gi­na­li­zaçom, explo­raçom e opressom.

O terro­ris­mo machis­ta matou na Gali­za seis mulhe­res em 2012.

As mulhe­res devem cum­prir um rol diri­gen­te e pro­ta­gó­ni­ca nas lui­tas, tin­gin­do-as de lilás femi­nis­ta e antipatriarcal.

Os ricos cada vez mais ricos

Esta ofen­si­va glo­bal, ili­mi­ta­da e per­ma­nen­te, que sob a jus­ti­fi­caçom de redu­zir o défi­ce e sanear as con­tas públi­cas, só pro­cu­ra dis­ci­pli­nar e derro­tar a clas­se obrei­ra, ate­rro­ri­zar os seto­res popu­la­res, ani­qui­lar a Naçom Gale­ga, para median­te a apli­caçom da dou­tri­na do shock implan­tar um capi­ta­lis­mo sel­va­gem, recu­pe­ran­do as relaçons labo­rais deci­mo­nó­ni­cas. Ava­nça­mos face a ins­tau­raçom de umha pós-demo­cra­cia bur­gue­sa cara­te­ri­za­da polo auto­ri­ta­ris­mo e a repressom.

O con­jun­to de medi­das ado­ta­das nes­te ámbi­to con­fir­mam esta ten­dên­cia. Mani­pu­laçom e cen­su­ra infor­ma­ti­va, impu­ni­da­de poli­cial, incre­men­to dis­pa­ra­ta­do das des­pe­sas em mate­rial repres­si­vo, endu­re­ci­men­to pro­gres­si­vo e cons­tan­te do Códi­go Penal, pri­va­ti­zaçom da jus­tiça, som um con­jun­to de deci­sons inter­li­ga­das que pro­cu­ram ame­dron­tar para dis­sua­dir o nos­so povo de luitar.

Mas enquan­to o povo tra­balha­dor se empo­bre­ce, sofre, é con­de­na­do à emi­graçom, per­de direi­tos e liber­da­des, a oli­gar­quia é cada dia mais rica.

O poder eco­nó­mi­co e a rique­za tem-se con­cen­tra­do e incre­men­ta­do simul­ta­nea­men­te ao pro­ces­so de depau­pe­raçom generalizada.

Os mais ricos da Gali­za tenhem um patri­mó­nio “reconhe­ci­do” supe­rior ao da maio­ria dos gale­gos e galegas.

Amán­cio Orte­ga, Rosa­lia Mera, Manuel Jove, José Antó­nio Cas­tro de Sou­sa, José Maria e Manuel Fer­nán­dez de Sou­sa-Faro, José Manuel Lou­re­da, Jacin­to Rey, Pablo Isla, Luís Fer­nán­dez Somo­za, famí­lia Frei­re, Manuel Añón, Isa­bel Cas­te­lo, por só citar algumhas das mais des­ta­ca­das for­tu­nas des­te País, acu­mu­lam a pro­prie­da­de da maio­ria das fábri­cas e indús­trias, minas e imó­veis, ban­cos e segu­ra­do­ras, som os reis e senho­res da Gali­za, os que mar­cam e deci­dem as linhas mes­tras da ofen­si­va bur­gue­sa que a a cas­ta polí­ti­ca assa­la­ria­da se enca­rre­ga de legis­lar. No fim de con­tas, os gover­nos de Rajói e Fei­jó som meros ges­to­res do gran­de capital.

2012 tam­bém foi un ano de luitas

As ruas e cen­tros de tra­balho e ensino do País fôrom um cons­tan­te fer­ve­doi­ro de rei­vin­di­caçons, mani­fes­taçons, pro­tes­tos e lui­tas polo empre­go, con­tra a refor­ma labo­ral, na defe­sa do ensino e a sani­da­de públi­ca, con­tra os des­pe­jos, pola recu­pe­raçom do dinhei­ro das pre­fe­ren­tes. Pro­le­ta­ria­do e con­jun­to da clas­se tra­balha­do­ra gale­ga ade­rí­rom de for­ma maio­ri­tá­ria às gre­ves gerais de 29 de março e 14 de novembro.

Mas o incre­men­to pro­gres­si­vo da con­fli­tuo­si­da­de social e labo­ral, a modes­ta radi­ca­li­zaçom que se vai pro­du­zin­do, ain­da está por bai­xo das neces­si­da­des e da gra­vi­da­de da situaçom.

Tenhem sido lui­tas maciças e cla­mo­ro­sas em mui­tos casos, mais sem­pre iso­la­das e espo­rá­di­cas, sem um fio con­du­tor nem um pro­gra­ma integrador.

A fal­ta de von­ta­de polí­ti­ca das direçons do sin­di­ca­lis­mo maio­ri­tá­rio tem impos­si­bi­li­ta­do até o momen­to pro­mo­ver um movi­men­to de mas­sas com umha estra­té­gia per­ma­nen­te e enca­dea­da de lui­ta para frear a ofen­si­va bur­gue­sa e criar poder popular.

O refor­mis­mo empre­ga as gre­ves gerais, as gran­des mobi­li­zaçons de mas­sas, como sim­ples vál­vu­las de esca­pe, vazias de con­teú­do, para faci­li­tar rebai­xar as enor­mes ten­sons sociais que geram as polí­ti­cas ultra­li­be­rais. Nom as con­ce­be como um meca­nis­mos de acu­mu­laçom de forças, como ferra­men­tas defen­si­vas que per­mi­tam criar cons­ciên­cia e abrir espaços de con­tra­po­der obrei­ro e popular.

2013 vai ser um ano similar

Ago­ra, lon­ge de eufo­rias e falá­cias, som tam­bém os pró­prios res­pon­sá­veis pola des­fei­ta social e nacio­nal que pade­ce­mos que já nom podem ocul­tar nem maquilhar a ofensiva.

Já nom se pode evi­tar dei­xar de prog­nos­ti­car que o novo ano que hoje ini­cia­mos vai ser mui duro. Mas, dife­ren­te­men­te da con­te­nçom que soli­ci­tou há uns dias Rajói e da inevi­ta­bli­da­de das medi­das ado­ta­das, é neces­sá­rio alar­gar e radi­ca­li­zar as lui­tas e cons­truir simul­ta­nea­men­te umha alter­na­ti­va socia­lis­ta, femi­nis­ta e patrió­ti­ca ao caos a que nos está a con­du­zir o capitalismo.

A lui­ta é o úni­co caminho fren­te às supers­tiçons eleitorais

Os recen­tes resul­ta­dos das eleiçons auto­nó­mi­cas cons­ta­tá­rom um sau­dá­vel incre­men­to da des­afe­taçom de umha con­si­de­rá­vel par­te do nos­so povo com a cas­ta polí­ti­ca corrup­ta e clep­to­crá­ti­ca que pade­ce­mos, mas tam­bém refo­rçá­rom e atua­li­zá­rom as nefas­tas ten­dên­cias a acre­di­tar nas ilu­sons da via par­la­men­ta­ris­ta como melhor caminho para mudar as polí­ti­cas reacionárias.

Pri­mei­ra Linha nom par­ti­ci­pou no engano “uni­ta­ris­ta” que faci­li­tou a con­fluên­cia de umha par­te dos refor­mis­mos autóc­to­nes com o espanho­lis­ta, na pla­ta­for­ma elei­to­ra­lis­ta deno­mi­na­da AGE. Mais alá de atra­ti­vos fogos de arti­fí­cio e de fumo de cores, o suces­so nas urnas nom vai con­tri­buir par o rear­ma­men­to polí­ti­co, ideo­ló­gi­co e orga­ni­za­ti­vo do movi­men­to obrei­ro e popu­lar. Tam só vai atra­sar o pro­ces­so revo­lu­cio­ná­rio gale­go dis­train­do as mas­sas das suas tare­fas e objetivos.

Tam­pou­co acre­di­ta­mos nos can­tos de sereia do noquea­do BNG. Per­ple­xa e aba­ti­da polo retro­ces­so elei­to­ral, a sua direçom ago­ra pre­ten­de ‑de for­ma tam opor­tu­nis­ta como falsa‑, pro­mo­ver vir­tuais ope­raçons de refor­mu­laçons do espaço da esquer­da sobe­ra­nis­ta. Sim­ples decla­raçons de inte­nçons retó­ri­cas para ganhar tem­po, curar feri­das e reconfigurar-se.

As comu­nis­tas gale­gas mom que­re­mos enga­nar o nos­so povo e a nos­sa clas­se. A úni­ca alter­na­ti­va viá­vel para as imen­sas maio­rias à cri­se capi­ta­lis­ta pas­sa por umha saí­da polí­ti­ca. Esta nom virá deter­mi­na­da exclu­si­va, nem fun­da­men­tal­men­te, pola via eli­to­ral. Mas sim de umha com­bi­naçom com­ple­men­tar da lui­ta de mas­sas, elei­to­ral e de con­fron­to com Espanha, o Patri­ca­do e o Capital.

A rebe­liom popu­lar deve ser umha ati­tu­de e umha prá­ti­ca para mudar o cur­so dos acon­te­ci­men­tos e virar o impos­to rotei­ro que a bur­gue­sia tem traçado.

Cons­truir umha alter­na­ti­va revolucionária

É neces­sá­rio e urgen­te que a Pátria e a sua clas­se obrei­ra se dote de umha alter­na­ti­va revo­lu­cio­ná­ria com pro­jeçom e apoio de massas.

Nom pode ser fru­to de enxer­tos nem sim­ples­men­te de fór­mu­las ela­bo­ra­das nos labo­ra­tó­rios sociais e políticos.

Há que mol­dá-la e cons­truí-la nas lui­tas quo­ti­dia­nas, par­ciais e seto­riais, nas ruas e nos cen­tros de tra­balho e ensino, em base a açom teó­ri­co-prá­ti­ca de milha­res de hones­tos ati­vis­tas dos movi­men­tos sociais, do sin­di­ca­lis­mo, de mili­tan­tes revo­lu­cio­ná­rias, das expe­riên­cias acu­mu­la­das em anos de pra­xe de mui­tas derro­tas e pou­cas vitórias.

Tem que fugir de mini­ma­lis­mos, de ambi­güi­da­des e com­ple­xos, pro­cu­ran­do mes­ti­za­gens e con­ver­gên­cias, em base a um pro­gra­ma ava­nça­do, de cará­ter rutu­ris­ta e revo­lu­cio­ná­rio que ligue o com­ba­te con­tra o capi­ta­lis­mo e o patriar­ca­do à intran­si­gen­te defe­sa da inde­pen­dên­cia e sobe­ra­nia nacio­nal da Galiza.

2013 deve assis­tir a ava­nços nes­ta direçom. Pri­mei­ra Linha ache­ga­rá a sua expe­riên­cia e tra­je­tó­ria a con­tri­buir modes­ta­men­te para a cons­truçom des­se espaço anti­ca­pi­ta­lis­ta, femi­nis­ta e inde­pen­den­tis­ta que a Pátria necessita.

Com @s que luitam

Nom que­re­mos des­pe­dir este 2012 sem sau­dar a Gali­za rebel­de e com­ba­ti­va, a toda a juven­tu­de, as mulhe­res e homens da clas­se obrei­ra que lui­tá­rom nas suas res­pe­ti­vas trin­chei­ras de com­ba­te con­tra as agres­sons em cur­so, com des­ta­que para os e as pre­sas polí­ti­cas gale­gas, com espe­cial carinho a Tel­mo Vare­la, encar­ce­ra­do em Topas (Sala­man­ca).

A todas elas, e a fami­lia­res e ami­za­des, envia­mos umha sau­daçom comu­nis­ta, patrió­ti­ca e feminista.

Sau­daçom que faze­mos exten­sí­vel ao con­jun­to do movi­men­to popu­lar gale­go e a todas aque­les cole­ti­vos e orga­ni­zaçons que lui­tam sem trégua.

Antes mort@s que escrav@s!

Até a vitó­ria sempre!

Viva Gali­za livre, socia­lis­ta e feminista!

Viva a Revo­luçom Galega!

Comi­té Cen­tral de Pri­mei­ra Linha

Gali­za, 1 de janei­ro de 2013

Artikulua gustoko al duzu? / ¿Te ha gustado este artículo?

Twitter
Facebook
Telegram

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *